Aksak

Aksak

''Affan...'' Adımı duyduğum ağızdan tiksindiğimi belli ederek döndürdüm yüzümü...
''Gel bırak bu sokakları,önüne sereyim tüm yeraltı dünyasını...'' Dudaklarımın kıvrılmasına izin verdim. Aksayan bacağım yine ağrımaya başlamıştı. Yağmurlar yakındı...

'' Asıl marifet buluttaydı ama herkes yağmura şiir yazdı...'' Karşımda dediklerimden bir şey anlamayan herife baktım... Aksak adımlarıma karışan bakışlarımla önünde durdum...
''Cahit Zarifoğlu...demiş...usta...ne de güzel demiş...'' Kaşları çatıldı. Dudaklarını açıp bir şey söyleyecekken durdurdum.

''Ne yaparsan yap,ne söylersen söyle ben babam gibi olmayacağım... Ben ağlatmayacağım yetimi,ağlatmayacağım hiçbir anneyi...'' Gözleri kısık ama tehditle öyle bir kaynıyordu ki...

''Ne zamana kadar...senin tohumun kötü be evlat...Ne yaparsan yap sonun bizim yanımız olacak...''

Arkamı dönüp depodan çıkmak için yürümeye başladım...

Ben kim miyim???
Ben namı-ı değer Aksak...
Annem bir fahişe ,babamsa bir yeraltı çakalı...

Çocukken babamdan intikam almak isteyen bir hasmının bacağından sakat bıraktığı adam...

Ben yeri gelip çaycılık yapan yeri geldiğinde ayakkabı boyayan,siz görmeseniz de her daim yanınızdan geçen bir ayağı aksak adam...

Evet ben aksağım...namım gibi ayağım da aksak...ama üzülmeyin...

Yüreğim değil aksak olan ayağım...zira ben bedeni değil yüreği aksak olandan korkarım...
Peki ya siz???