SUSKUN

Konuşmak için ne kadar çırpınsamda, söyleyecek ne bir cümle ne de bir kelime vardı. Hepsi beynimin en ıssız odasındaki hücrelere saklanmışlardı.
Duygularım ise en derine gömülmüşlerdi adeta. Bir insanın hayatı daha ne kadar mahvolabilirdiki? Kendini bile tanıyamadığı bir dünyada nasıl mutlu olurdu insan?
Mutlu olmaya ne halim ne de umudum kalmıştı. Umudumun son zerresini yaşama tutunmak için kullanıyordum.
Taki bir daha karşılaşmamak için herşeyi yaptığım adam hiç beklemediğim bir anda hayatımı değiştirene kadar...