Duydum ki yine umudu kesmişsin insanlardan,dostluklardan..
Duydum ki yine acımaya başlamışsın kendine..
Yolunu kimselerin bilmediği, bilmekte istemedigi
Sevginin o hayal ülkesine birilerini beklerken cok üsümüssün...
İnsan ancak kendine sevgili olabilir,diyormussun!
Simdi artik yollarda ve binbir hayalin pesinde sürüklediğin ve yıprattığın sevgine minnet borcunu ödeyecekmissin ...
Acıyan sevgini şımartacak, onu örtülere saracakmışsin.
Onu kendini güçlü ve korunakli olduğunu hissetmedigin hic bir yerde ortaya çıkarmayacakmişsin...
Sevgini yirtici bir kus gibi yetistiriyormussun .
En iyi savunmanin saldiri oldugunu ve yokolmamak icin yoketmek gerektigini ögretiyormussun ona ..
Ona onu ,sabirlar ,merhametler ve inceliklerle degil,hazlar,hayranliklar ve kıskanç ilgilerle beslenecegini vaat ediyormussun.
Ve artik kendime yasakliyorum baskalarina acımayı ve hayatin acisini...
Aynadaki nefesinin bugusunu görüyorum buradan.
Gözlerinle gözgöze gelemedigin icin tutup aynadaki buguyu öpüyormussun.