BOŞLUK

Yine yapmıştım.
Allah Kahretsin! yine onun gözlerimin içine bakarak söylediği sözlere kanmıştım.Şu an karşımda bana beklentili gözlerle bakan gözlere; hayal kırıklığına bürünmüş, üzgün gözlerle bakıyordum.Bu defa olmayacaktı yapamazdım.Yorulmuştum..Yormuştu..Gözlerimdeki hayal kırıklığını görmüyormuydu ya da kırılmış kalbimi hissetmiyormuydu...Tam her şey güzel olacak derken yine beni yıkıyordu, verdiği mutluluğu geri alıyordu.Bu bir çocuğun eline en sevdiği oyuncağın verildikten sonra , birden alınıp şaka yaptım denmesi gibi bir şeydi.
''Güneş, ben dinle!''dedi.
Sadece ''Yine yaptın.''diyebildim.Daha fazla konuşmak istemiyordum.O gözlere daha fazla bakmak istemiyordum.Çünkü gözlerine her baktığım da kendimi uyuşturulmuş gibi hissediyordum.Gördüğüm, duyduğum her şey silikleşiyordu.Bütün hücrelerim gözlerine odaklanıp, hareket etmem için komut vermesini bekliyordu.Gözlerinden en ufak duygu geçmesini...O uyuşturucu gibiydi.Bağımlılık yapan bir uyuşturucu gibi...