Tutsak

Kanıyordu ruhum,yıkılıyordu dünyam, hiç bir şey şu ölümden daha davetkar görünmüyordu, gitmek istiyordu bitsin istiyordu , zira savaşmak adına bir umut dahi varsada yıkılmıştı oda o küçücük dünyamla , artık yorulmuştu kolları yüreğin, ruhu yorulmuştu en önemlisi artık uğruna feda edecek bir şeyi kalmamıştı, sebebi şu kısacık ömrü tüketmişti hepsini gözleri artık eskisi gibi bakmıyordu kırışmıyordu gülünce kenarları ,o yıkım bunuda almıştı ondan gülüşünüde tüketmişti ömür, sesi çatallanmıştı artık hiç bir umut vaat etmiyordu tükenmişti oda , ve artık içi boş bir insan kalmıştı ondan geriye, tükenmişti zamanla içindeki tüm beklentiler gelen fırtınayla uzaklara yol almıştı ve artık oda uzaklardaydı tüm ruhuyla , ölüm artık ona daha davetkar görünüyordu kaybettiklerini alamayacağını bile bile onu istiyordu , ömür içinde kalmamışlarıda tüketiyordu , içinden aldıklarıyla beraber onda bir yıkımlık daha yer olmadığını bile bile tüketiyordu , hain ve zalimce...