yavaş !

Çağrı çisemin ikizi. Onu çok seviyordum. Tek erkektik çünkü. Onun da beyninde anevrizma vardı. Ama o kurtulamadı. Son sözü kulaklarımdan asla gitmez. O sesindeki tını bile. 'abi... Özür dilerim. Seni tek erkek bıraktığım için. Kızlara gözün gibi bak olurmu?' beş yaşındaki bir çocuktuk lan! Bir çocuğun omzuna buradar yük verilirmi? Daha sonra çisemde de olduğunu öğrendik. Yıkıldım. Tam anlamıyla. Kardeşimin kemikleri sızlıyo. Benim çiseme sahip çıkmam lazım . Kaybetmem değil.

Ameliyata girmesini nekadar istesemde bir o kadarda korkuyorum. İkizlerdiye kaderleride bir değildir. Değilmi?