Yanlızlık Senfonisi

Genç kız,kaldırımda ellerini cebine sokmuş bir şekilde yürüyordu.Göz yaşları ardı ardına akan genç kız,çığlık çığlığa bağırıyordu içinden.Fakat bu sessiz çığlıkları kimse duymuyor,ağladığını kimse görmüyordu.Hep kendini suçlamıştı kimse onu sevmedi diye.Soğuk bir kızdı,donuk bakardı hep,kimseyi takmazdı.Genç kız kaldırımın ortasında durup;saçlaırnı geriye doğru attı.Nefesini hızlıca dışarı verirken ağzından çıkan soğuk-sıcağın karışımıyla çıkan buharı izledi.Kendiside sıcak ve soğuktan doğmuştu.Annesi ne kadar soğuksa babası o kadar sıcaktı çünkü.Gerçi babasını tam olarak hatırlamıyordu genç kız.Sokakta kimse kalmamıştı.Genç kız kafasını kaldırıp gökyüzüne bakarak acı dolu bir çığlık attı.Çığlıktan sonra ''Neden beni kimse istemiyor?'' diye haykırdı.Genç kız hıçkırarak ağlamaya başladı.Yağmur ve gözyaşları karışırken birtek ruhuna ve kalbine odaklandı.Ruhu çığlık çığlığa bağırarak,camların üstünde hiç durmadan koşuyordu.Birde kalbini dinledi genç kız;Kalbi onun için attığını bildirircesine dört nala koşuyordu.Bir yandanda ruhuna batan camlar kalbinin sağ köşesinde kendini gösteriyordu.Genç kız ;''Bekliyorum seni.Hiç gelmeyeceğini bile bile bekliyorum seni..''