MAVİ KALPLER

Ellerini bırakmak istemiyordu. O yanındaydı. Paçaları eskimiş,rengi ise epey solmuş pantolonu ile giydiği kırmızı kazağı ona ne kadar da yakışmıştı. Yanındaydı... Uzun zaman olmuştu onu terk edeli. Şaşkınlık mı mutluluk mu anlam veremediği gözyaşları içinde kalmış yüzüne bakıyordu. Ellerini asla bırakmak istemiyordu. Biran gözleri pencerenin ardında kalan dünyaya daldığında havanın ne kadar soğuk olduğu belliydi ama o hiç üşümüyordu. Ev o kadar aydınlık ve huzur doluydu ki saati fark ettiğinde içindeki tüm mutluluk yerini hüzne bırakmıştı çünkü saat gece yarısını göstermesine rağmen evin içi güneş doğmuşcasına aydınlıktı. İşte o an anladı. Bu bir rüyaydı... Hem de bitmesini hiç istemediği bir rüya.
Gözlerini açtığında hala gördüğü rüyanın etkisinden çıkmamıştı. Üstelik hemen hemen her gün benzer rüyalar görürdü. Yıllardır sol yanının soğuk ve boş olduğunu bildiği halde hep yoklama ihtiyacı duyardı. Hatıralarla dolu elini sol tarafına uzattı ve yokladı...
Kimse yoktu.