Για όλα υπάρχει μία αιτία. Όλα λένε για κάποιο λόγο γίνονται. Υπάρχουν όμως πολλές αδικίες. Πολλά προβλήματα. Αλλά και η ομορφιά πάντα βγαίνει στην επιφάνεια. Τελικά υπάρχει λόγος για να προσπαθείς;

«Με ποιο δικαίωμα το έκανες αυτό, δεν σου είμαι τίποτα», φώναξα δυνατά για να μπει στον ανύπαρκτο εγκέφαλο του. «Κάνεις λάθος, είσαι δικιά μου. Μου ανήκεις, και ότι είναι δικό μου δεν το αγγίζει κανείς άλλος, πέρα από εμένα», είπε σαρκαστικά κάνοντας κάποια βήματα προς εμένα, μειώνοντας την απόσταση μας. «Είσαι τρελός», μουρμούρισα, αν και δεν ξέρω αν με άκουσε, ή απλά επέλεξε να με αγνοήσει. «Τώρα μπες στο αμάξι, μη με αναγκάσεις να σε πάω σηκωτη, ξέρεις πως θα το κάνω», με απειλεί και το σκέφτομαι λίγο. Όντως θα το κάνει, τον ξέρω. Προχωράει και μου κάνει νόημα να μπω στο αυτοκίνητο του, ρολαρω τα μάτια μου και τον ακολουθώ βαριεστημένα, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. «Καλό κορίτσι». Χαϊδεύει το μπούτι μου. Πιάνω το χέρι του. Μου χαρίζει ένα στραβό γελάκι όμως του κόβεται μόλις πετάω το χέρι του μακριά. «Και δύσκολη; Μ'αρέσει». Και το χαμόγελο τζόκερ ξανά κάνει την εμφάνισή του στο πρόσωπο του Στέφανου, ο οποίος είναι και επισήμως για δέσιμο. Τι θα κάνω με αυτόν;

"Δεν μπόρεσα Ασημινα μου,με μάγεψαν τα μάτια σου"

Ήταν η χήρα του αδερφού του . Ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της.

Τι κι' αν τα πράγματα γίνονταν αλλιώς; Η λιακάδα μετά τη μπόρα; Η σπίθα της αγάπης στη καταχνιά που φέρει το σκοτάδι; Οι άγριοι καιροί; Διαφάνι 1966. Λίγο πριν μπει ο χειμώνας ήρθε η άνοιξη. Κι όταν το σκοτάδι έμοιαζε να χε διαλυθεί, το κρύο κι η καταχνιά σκέπασαν τα πάντα. Πως όμως μπορεί κανείς να βρει ζεστασιά και φως ακόμα και μέσα στη μαύρη νύκτα; Ακόμα κι όταν ένας θανάσιμος κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο; Τελικά, όντως η αγάπη τα γιατρεύει όλα ή μήπως πρόκειται για πλάνη;

Η Μαριέτα και ο Στέφανος. Αγαπήθηκαν. Πολύ. Ο έρωτας τους έμελλε να περάσει από πολλά εμπόδια, το μεγαλύτερο όλων έναν θάνατο. Αλλά θαύματα γίνονται, έτσι δεν είναι;

«Γιατί το 'κανες αυτό;» «Έδιωξα τον πέφτουλα κερασάκι. Δεν κάνει τίποτα», γελάει και κάθεται αραχτός στην ξαπλώστρα, ρουφώντας ενοχλητικά το μοχίτο του. Άμα σε ταίσω στα ψάρια θα σου πω εγώ, ηλίθια σαύρα που σέρνεται. «Κάνεις λίγο πιο πέρα; Μου κρύβεις τον ήλιο. Πως θα μαυρίσει αυτό το θεϊκό κορμί;», περηφανεύεται και βάζει το γυαλί του, ακουμπώντας το κεφάλι του στην ξαπλώστρα. Ρολάρω τα μάτια μου πίνοντας μια γουλιά βυσσιναδα, όταν η σπαστική φωνή του Φιλίππου ακούγεται και πάλι. «Ε Ολίβια, πιάσε μου το αντηλιακό μια», απαιτεί, τεντώνοντας το χέρι του σε εμένα. Α δε στα 'πανε καλά αγοράκι μου. Μου έχει σπάσει τα νεύρα οπότε αποφασίζω να σπάσω και γω τα δικά του. «Αμέσως», αναφωνω και τον λούζω με την βυσσιναδα. «Δεν είμαι η δούλα σου. Βάλτο να το επεξεργαστεί το μικροσκοπικό μυαλό σου!», του απαντάω με υφάκι και σηκώνεται αμέσως όρθιος. Η όψη του είναι γελοία και βγάζει καπνούς από τα αυτιά. «Είναι η δεύτερη φορά που το κάνεις αυτό γαμώτο. Σου δίνω τρία δευτερόλεπτα να τρέξεις, γιατί ω, ειλικρινά έχεις πεθάνει!» ... Περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο^^

-Ρε γαμωτο ακουσε με ... -Δεν εχω να ακουσω τιποτα! ..ειπες ή δεν ειπες ψεματα; -Ειπα αλλα δεν το ειπα για κακο.. -Μπορεις να φυγεις μακρυα μου ;.. -Οχι γιατι σ'αγαπαω.. #1 fanfiction 2015-2016 #1 danger 26/9/18 #8 love out of 2,4k stories 19/11/18

Λυδία: 17 ετών, ντροπαλή μεν δυναμική δε. Είναι καλή μαθήτρια και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δέχεται bullying στο σχολείο από ένα άτομο, που στα παιδικά της χρόνια δεν θα περίμενε να της συμπεριφέρεται έτσι στο μέλλον. Αχιλλέας: 17 ετών, το bad boy του σχολείου. Δεν ήταν έτσι μικρός, όμως όλα άλλαξαν μια μέρα και ξεκίνησε να πληγώνει την μοναδική και καλύτερη παιδική του φίλη. ~~~ Η πλάτη μου ακούμπησε στο τοίχο και ένιωσα την ανάσα του να πέφτει πάνω στο πρόσωπο μου. Κράτησα την ανάσα μου. Ένιωσα το χέρι του στο λαιμό μου να με σφήγγει. "Α-Αχιλλέα με πο-πονάς", προσπάθησα να μιλήσω. Εκείνη την στιγμή τον χτύπησα με το πόδι μου στο μόριο του και έπεσε κάτω. " Σε μισώ", είπα μόλις βρήκα την αναπνοή μου και έφυγα τρέχοντας με δάκρυα στα μάτια.

Αυτή είναι η συνέχεια του After. Η σχέση του Harry και της Tessa θα δοκιμαστεί με τρόπους που ποτέ δεν περίμενε, αλλά αυτός ήξερε τι θα συμβεί. Αυτή η ιστορία ανήκει στην Anna Todd. Εγώ απλά μεταφράζω.