hiçbir İz Bırakmadan

Kendini hiç iyi hissetmiyordu.Bir an önce evine dönmek, kabuğunun içine saklanan bir kaplumbağa gibi kimseye görünmemek,yorgun bedenini ve ruhunu biraz olsun dinlendirip sakinleştirmek istiyordu. Beyni, bir sürü düşüncenin saldırısına uğramıştı.Düşüncelerini berraklaştırıp bazı kararlar almak zorundaydı. Merdivenleri koşarcasına çıktı, evin kapısının önüne gelince derin bir soluk aldı. İşte sığınağındaydı.Çantasını açtı,anahtarı güçlükle buldu.Kapıyı açtı, anahtarı kapının üstünden aldı, kendini içeri attı. Kapıyı arkasından kilitledi. Girişte birkaç saniye duraksadı, sonra ayakkabılarını çıkarıp terliklerini giydi.Yatak odasına doğru yürüdü.Kapıyı açıp kendini yatağa attı. Bir süre öylece yattı. Silkinip kendine gelmek istercesine kalktı,üstündeki giysilerden kurtulursa sıkıntılarından da kurtulacakmış gibi acelece soyundu, siyah eşofmanlarını giydi yatağına bir ölü gibi yeniden uzandı.
Uyuşmuşçasına yatıyordu, keşke uyuyabilseydi. Belki biraz gevşer, kendine gelir, daha sağlıklı düşünmeye başlayabilirdi. Ne kadar öyle kaldığının farkında bile değildi. Üşümüşçesine titredi, yattığı yerden doğruldu. Kalktı, salona geçti. ölesiye yorgundu.Üçlü koltuğa yeniden uzandı, iki elini kenetleyip başının altına aldı. Kendini kapıp koyveremezdi. İçine düştüğü durumdan kurtulmalıydı.
Çözümsüzlük ona yakışmazdı.Elbette bir yol bulacaktı.Yaşadıklarını gözünün önüne getirdi. Sanki yaşadıklarını başka biri yaşamıştı. Neden kontrolünü kaybetmişti anlayamıyordu. Davranışlarının sonuçlarını biliyordu oysa. Birilerini mi cezalandırmaktı amacı ? Yoksa asıl cezalandırmak istediği kendisi miydi? Durağan hayatına renk mi katmıştı yani! Korkuyu ve acıyı ta yüreğinde duydu.