Acılara Tutunmak

Uzun zaman önceydi, bazı şeyleri hayal meyal hatırlıyorum. Kesik kesik geçmişe dair anımsadıklarım, zor geçen günlerdi. Hatta hala geçmeyen yıllar desem yeridir. Nasıl mı darma duman oldum? Onun gidişiyle ve asla geri dönmeyeceğini anlamamla değişti yıllarım, zaman geçti toparlanamadım alışamadım bir türlü yokluğuna yavaş yavaş tükendim, tüketim kendimi... Sonra ikinci bi şans yakaladım tuttum onu sıkıca. Fakat şimdi yine en başa döndüm tarih tekerrürden ibaretmiş, yıllar birbirini kovalasada öğrendim ki kaçmışım gerçeklerden kabul etmek zor gelmiş. Camdan kaleler kurmuşum benliğime, kimse farketmesin çektiğim acıyı diye ve öylede oldu, kimse görmedi kimse duymadı çığlıkları mı. Sahte gülücüklere ne kolay inanıyormuş insanoğlu hiç mi gözlerimin içine bakmadılar oysa ben görüyorum kanayan kalpleri, gözyaşı dökemeyen tebessümleri... Uykusuz geçen gecelerin ardından söylenen "iyiyim ben" yalanlarını bu kadar belkiyken gerçekler görmezden gelinmek ağır çok ağır...