"Zamanımız bitiyor
Ailemizin , yakınlarımızın Yalanlarını kovalıyoruz.
Her gün ölümünün küçük bir parçasını yaşıyoruz.
Savaşmaya isteklisin Kardeşim haklı olmak için, bize söylenen yalanları su yüzüne çıkartmak için
Bizim nefretimiz mermi bizim düşüncelerimiz bir silah .
Ve savaş yok , öfke hiç kazanamadı bu bizim hikayemiz , ÖFKE KAZANACAK Mira."
Dedim bir çırpıda ve Mira'nın elini sıkıca tutup karşımızda duran şeref yoksunun pis suratına , nefretle baktık...."
Mira söze atıldı ; 'Neden yalanı seçtin? Neden herşeyi adam akıllı anlatmadın Baba!. Sana hala baba diyorum çünkü üzerimde az da olsa hakkın var , seni burdan kovmamak için zor tutuyorum kendimi. Şimdi açıklamanı , neden gittiğini , neden yalanı seçtiğini anlat , sonrada defol git bu evden.!' diye bağırdı "baba diye adlandırdığımız adam bir adım geriledi ve
"SİZ BENİM EVLA... " dedi ve nefesi kesilip , yere yığıldı....
"Aranızdan biri benim için çok önemli." Şarkı biter bitmez söylediği şey sabırsızca yerimde kıpırdanmama sebep oldu. Gözleri direkt olarak benim üzerime düştüğünde çevremdeki hayranlarının telefonlarını çıkarıp beni çekmeye başladıklarını hissedebiliyordum. "Sadece Otuz Beş değil tüm albümlerim onun sayesinde, ona yazıldı." İstemsizce tebessüm ettim. Tebessümümü gördüğü an o da kocaman gülümsedi. "İyi ki benimlesin birtanem. Nice senelerimiz olsun."
O an kendime bir söz verdim.
Ne olursa olsun bu adamı bırakmayacaktım.