Aslında,alışılagelen,o hafta sonu kahvaltılarından biriydi.Annesi,tüm aile bireylerinin evde olduğu her pazar sabahı yaptığı gibi,sofrayı iştah açıcı yiyeceklerle donatıp bezenmişti.Çardak altında neşe içinde sürdürülen kahvaltının neredeyse sonuna gelinmişti.Herkesin, aksine Ufaklık o gün biraz durgundu.Bu da çok doğaldı,çünkü serüvenlerle dolu bir yaz tatili bitiyordu.
Babası,"Bu ay sonu,yazlığı kapatıp İstanbul'a döneriz artık!"diyordu."Yeni kayıkhanede de tamamlandığına göre...Bir tek,Deniz Kurdu'nu çekeceğimiz şu otomatik kızağı yerine yerleştirmem kaldı.Önümüzdeki birkaç hafta içinde onu da yaptım mı,ver elini İstanbul!"