FERAH. |Düzenleniyor|

Gökyüzündeki koyu mavilik ve batan güneşin bıraktığı kızıllık birbirine karışmış, insanın içindeki karanlık odaları bir bir aydınlatıyordu. Gözlerinin altındaki ıslaklığı elinin tersiyle silip bu güzel manzaranın tadını çıkarmak istercesine başını havaya kaldırdı. Elini yavaşça tepedeki aya doğru uzatıp avucunun içine alır gibi yaptı.
"Yakaladım seni ay ışığım."
Mutluluktan yoksun bir gülümsemeyle gözlerini kapattı. Bu gülümseme, acısının sebep olduğu masumluğun yansımasıydı. Hem kirli hem masum. Nasıl olurda bu iki kavram tam anlamıyla bir bedende barınabilir ki?
Korkma Ferah.
Kurtulacaksın bu kuyudan.