Daha en güzel çağlarında hayatın karanlığı tarafından ele geçirilmiş bir kızın öyküsü Dolunay yetimhanenin soğuktan buz tutan penceresinin önünde dizlerine sarılıp ağlarken söz vermişti kendine 'Kimseye acımayacağım.' demişti. Kalbinde bir parça vicdan kalmamış insanların eline düşmüştü. Dövülüyordu hergün , bir parça ekmek için kavga ediyordu. Büyüdü sonra Dolunay, acıyla büyüdü,korkuyla beslendi. Bir erkeğin sevgisini kalbinde hissetmedi hiç, sevdiği adamın yanında yanakları kızarmadı. Babasının omzuna yatıp uyuyamadı, annesiyle hiç dertleşemedi. Bütün bunlar ona hissiz olmayı öğretmişti, yada o öyle sanıyordu.All Rights Reserved
1 part