Yürüdüğünüz yolda bir an için önünüzü göremediğiniz zamanlar olur.Kısa süreli bir yalpalamadan sonra, tekrar ilerlemeye devam edersiniz.Bu olay, hayatta her insanın başına gelebilecek sıradan bir durumdur.Peki ya, yürüdüğünüz bu yolda size yol gösteren ve hiç bir zaman kaybolmayacağını düşündüğünüz ışığınız yok olurda önünüzü göremezseniz ne yaparsınız?
Ben olduğum yerde durup, hiç bir şey yapmamayı seçtim.İlk başlarda bende herkes gibi ışığımın yok olmasını kabullenemedim, hep geri geleceğini düşündüm ancak zamanla anladım ki ışığım, geçmiş tarafından yutulmuştu.Daha sonraları içimde kalan son umut kırıntıları da bana, belki birisinin yanıma ulaşabileceğini düşündürtmeye başladı.Sonra zaman geçtikçe anladım ki ışık sonrası üzerime çöken karanlık, beni öyle bir gizlemişti ki kimsenin beni bulmasına imkan yoktu.
Ruhumdaki son umut tanesi de yok olduktan sonra, artık ben sonsuzluğu beklemeye başladım.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."