Gölgeler Sirki

Kafamın içinde bir sirk var. Mesela bir kaplan var. Çok heybetli bir kaplan ama onu korkutan bir kırbaç var. O kırbaç ne biliyor musun? Ölüm...
Sonra o kaplanın bir kafesi var. Kırbaçtan korunmaya çalışmak için o kafesin parmaklıklarına saklanıyor. Ama kafes onu hapsediyor. Özgürlüğünü elinden alıyor. Peki ya o kafes ne biliyor musun?
Yaşam...
Düşünsene ölümden kaçmak için yaşama sığınıyorsun ama aslında tam olarak yaşamayacağını da biliyorsun. Heybetin, güzelliğin, gücün sahip olduğun her ne varsa o kafesin ardında kalmış gölgelere karışmış...
Ha bir de aynalar var tabii... Hani şu seni farklı gösteren aynalar. Bu aynalar o kadar çok ki kendini onlardan görmeye alışmışsın. Gerçek halini unutmuşsun.
Gerçek hal demişken de palyaçolardan da bahsetmeden olmaz. O gülen suratlar var ya hani? Hani başkalarını güldürmeye çalışan o insanlar... Kendileri ağlarken güldürmeye çalışırlar seyircileri. Seyirciler bencil tabii... Onların göz yaşlarını kendilerinin gülerken döktükleri göz yaşları gibi sanıyorlar. Oysa bilmiyorlar ki onlar ne için göz yaşı döküyorlar. Hiç ağlayan bir palyaço görmedim deme bana. Victor Hugo'nun da dediği gibi ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken insan ağlayamaz mı? Ya işte bak şimdi bir onlara. Gördün mü onların gülümseyişlerini? Yüzlerindeki boyalarla birlikte donuk gülüşlerini...
Ah ama unuttum söylemeyi göremezsin tabii... Çünkü orası gölgeler sirki...

***
Not: Bu hikaye siyahın değil kırmızının hikayesidir.