Wróć do mnie,kochanie...

Myślała nad nim godzinami, szybko dni stawały się nocami.
Nie bała się śmierci, tylko odrzucenia, jak każdy człowiek miała marzenie nie do spełnienia.
Chciała by czuł to samo, by ją też tak mocno kochano.
Patrząc na niego cieszyła się, że żyje, cały czas mocno wierzyła, że przeżyją razem wspaniałe chwilę.
Nadzieja w niej nie umierała, na sercu uśmiech pozostawiała.
Nie było jej łatwo tego wyznać...Jak by zareagował? Czy by jej osobę na zawsze w sercu zachował?
Pytania sobie takie zadawała, coraz częściej się o nieszczęśliwą miłość obawiała.
Codziennie dziękowała Bogu za takiego człowieka, mówiła z płaczem, że nadal na niego czeka.
Była bardzo zakochana, wina jej serca, marzyła by być pusta jak marionetka.
Pięknego dnia pewnym krokiem po ulicy szła...stanęła przed kościołem przeglądając klepsydry, serce ją zabolało jak jeszcze nigdy.
Zauważyła jego piękne imię i zdjęcie, łzy zaczęły spływać po policzku ciężkie.
Trzęsło się jej ciało, usta opadły, wyglądała tak krucho, miała scenariusz czarny.
Odeszła powolnym krokiem, serce jej było złamane, miała ochotę z rozpaczy usiąść i siedzieć życie całe.