Güneşi Batmayan Ülke: Alfa

Tuhaf bir soğukluk yayıldığında bedenim sarsıldı. Yaşıtım olduğunu düşündüğüm çocuk dişlerini istemsizce gıcırdatıp gözlerini üstümde gezdirdi. Gerçekten kusursuz bir buruna sahipti. Burnunun hemen iki yanındaki çöküntüler biraz önce çıkardığı gözlüğünün izi olmalıydı. Bir ses içeride yankılandığında bilinçaltım bu sesi hemen tanıdı. Sesi duyar duymaz demir tabakadan çıktığını anladım.Karşımdaki çocuk oldukça gergindi bu sesi ilk duyduğunda neredeyse oturduğu tabakadan düşecekti.Gözlerimiz tekrar buluştuğunda alnı terlemişti.
İnce uzun koridordaki kapı aralandı, genç bir kız hüngür hüngür ağlayarak adımlarını bekleme salonuna yönlendirdi.Resmen sesiyle tüm salon yankılandı.Göz yaşları sel olup akıp gitti; nefesi kesildi.
Korkudan yükselen nefesiyle soluklanmaya çalıştı. Ama hala göz pınarları nemliydi ve damlalar süzülüyordu. Beyaz bir bez parçasına hınkırdı. Midesi düğümlendiğinde ızdırap vericiydi; yanakları bir kez daha göz yaşıyla lekelendi.

Etrafımı saran banyo duvarları, yüksek buharla puslandı. Bu şekilde burada beklemek ürkütücüydü. İnce bir sızı halide damlayan suyun dışında, herhangi bir ses duyamıyordum. Buradaki varlığım verdiğim nefeslerin yankılarıyla , istemsizce ağlarken çıkardığım iniltiyle ve derin iç geçirişlerimle belli oluyordu.
Liderimiz Aras sesimi duymuş yanıma gelmiş, üstünü bana vermişti. Yere çömelip dizlerimi karnıma doğru çekmiş bir halde olduğumdan onun yüzünü kafamı kaldırdığımda fark edebilmiştim ancak.
Sonra ıslak saçlarımı gözümün önünden çekip bana bakarak ''Hiç bu kadar güzel olduğunu fark etmemiştim.'' dedi. ''Ağlayınca daha da güzelleşiyorsun.'' diyerek gülümsemişti. O dışarıdan ne kadar sert gibi gözükse de kalbi melek gibiydi. Sanırım ona o gece âşık olmuştum.