Yıkılmış Krallık / Beklenmeyen

" Burası çok soğuk." dedim içimden.
Benliğim yok olmuştu adeta. Düşünce yok, ruh yok, zaman yok... Tamamlanmamış binlerce hikaye kaldı gidişimle beraber. Hepsi yarım kalmıştı ve şüphesiz, yanıtlanmamış bir çok soru vardı.

Son bir umutla onun tekrar gelmesini bekliyordum.
Umutsuzluğun içinde kıvranırken, karanlığın beni beni daha çok içine çektiğini farkettim.
Kavramlar birbirlerine karışmışlardı ve sanki birer birer yok oluyorlardı.
Şüphe duyduğum gerçeklik kavramı, yarım kalmış benliğimi sorguluyordu adeta.

Tüm bu yaşananlar gerçek olabilir miydi?

Hayalimde buğulu görüntüsü belirdi, mavi donuk gözleri...
O hayatıma girmeden önce sanki derin bir uykudaydım ve tam gözlerimi açmışken hayata, ölümü tatmak...
O an tek dileğim burda olmasıydı. Adımı söyleyerek beni kurtarmasını diliyordum.
Ama kabullenmiştim. Eve dönme vaktiydi.

Ölme vakti.

Son bir kez gözlerimi açtığımda, ölüm karşımda durmuş bana bakıyordu.
Ama bu bir son değildi, sadece başlangıçtı.

Hera'nın yüzünde bir gülümseme belirdi.

Peki, beni karanlıktan kurtarabilecek olan şey neydi?

Her yer karardı ve zaman yok oldu.