İlmek ilmek isledin yavaşça her düğüm de sandım ki hayat oldun bana ılık bir sızı vardı içimde böyle tatlı tatlı heyacan veriyordu bana sandım ki yeseriyorsun içimde umut dolu ağaç gibi oysaki kurutuyormuşsun sen yavaş yavaş içimi yok ediyormuş aşkın beni zaman geçtikçe kalbimde böyle derin sızıyla ilk göz yaşımda başladı her sey ölüyormuşum ben bilmiyordumki küçük bir acı derin bir sızı sandım konduramadım belki de kıyamadımya sana hiç ondandır seni bu kadar içimde büyütüp yok olmama izin vermen önce mutluluğumu kaybettim ben sonra umudumu,huzur dolu gecelerimi,sabahları neşe dolu ışığımı yok olmaya başladım ben herşeyimi kaybettim yok ettin bende sonradan anladım ben yavaşça ilmek ilmek yok ettiğini beni ne gariptirki bunu biliyorum artık ama panzerimi vurmuyorum yeniden yaşamak için sevgin bende öyle büyük ki yok olsamda son nefesimde adını sayıklayarak yok olmak istiyorum ve son sözüm iyiki seni sevmisim demek olsun istiyorum...