Kaybedenler Kulübü

Her insan kendi kaybeder.Kendine kaybeder...
Sanki bağımlılık gibi.Hayır hayır,bağımlılık çok kibar oldu.Benim lügatimden kelimeler olmalı...Sanki tiryakilik gibi.Alışıyor acılar senin peşinsıra dolanmaya,yakana yapışıp başkasına gitmemeye.Direnç gösteremiyorsun bir süre sonra,elinden birşey gelmiyor.
Onunla yaşamayı deniyorsun.Birlikte geçinmeyi.Ama olmuyor,seni sürekli bir bataklık gibi aşağı çekiyor.Günden güne direncini kaybediyorsun.Halsizleşiyor,başa çıkamıyorsun.Kaybediyorsun..
Ve Kaybedenler Kulübü.Karşına çıkıyor bir anda.İçine bakıyorsun.İçerisinde birsürü insan.Hepsi birbirinden farklı ama ruhları aynı kırılmışlıklarla,aynı yıpranmışlıklarla dolu..Ruhlar adeta birbirinin aynası.
Yabancılık çekmiyorsun.Alışma sürecin bile yok.Herkes kırgın,herkes yorgun.Ruhunu boş bir iskemleye bağlıyorsun.Bir bira alıp kendini bir köşeye atıyorsun.Elinde de hiç bırakmadığın bir sigara.Yakmıyorsun sigarayı.Dudaklarına götürüp soyut bir sigara dumanı üflüyorsun diğer kaybedenlere bakarak.Ardından biraz da biranı yudumluyorsun.Kaybedenlerin arasında sen de kaybetmeye devam ediyorsun.

Ta ki kaybedecek birşeylerin kalmayana kadar...