Asıl Acı Mürekkebin Bitince Başlar

Soğuk bir kış gününde kavruluyor yüreğim. Kızgın yağa dökülen su gibi patlıyor can kırıklıklarım. Sağa sola dağılıyor acılarım ve üzüntülerim. Yalancı mutluluk pozlarıyla dağıtıyorum gözlerimdeki hüzün perdesini. Güçlü görünmek, sağlam durmak birinci vazifemmiş gibi dim dik duruyorum çürümüş ruhumla. Umut edip çaresizliği yaşarken, canımdan bir parçayı narkozsuz söküyorlar bedenimden.

Canım öylesine acıyor ki, acımı yaşayacak hakkı bile bulamıyorum kendimde. Zifiri karanlık kuyunun dibinden ruhumla sığındığım dualara açıyorum elimi. Bildiğim tüm sözcükleri sıralarken, insan olmanın acizliği altında eziliyorum. Oysa ne kadar da güçlü zannederdim kendimi, altından kalkamayacağım yükün olmadığını düşünürdüm. Ne kadar eksik kalmışım hayata.

Şimdi bu eksiklikleri tamamlıyorum kalbimde. Yaşamadığım acılarla tecrübe kazanırken, üzüntülerin insanı olgunlaştırdığı söylemleriyle teselli buluyorum. Her şeyin hayata dâhil olduğunu düşünmek, belki de payıma düşen sınava olan inancımı güçlendiriyo