Φαινόταν τόσο αθώα. Σαν μια εύθραυστη κούκλα από πορσελάνη. Ήθελες να την αγγίξεις και να την νιώσεις, όμως ο φόβος να μην την θραύσεις σε τραβούσε προς τα πίσω. Δεν άφηνε κανέναν να την πλησιάσει. Και αυτή το ίδιο φοβόταν. Να μην πληγωθεί, να μην βιώσει ποτέ της πόνο. Όμως δεν ήξερε πως με την τόση προστασία και εγκράτεια που είχε έχανε το πραγματικό νόημα της ζωής. Ναι, θα πληγωνόταν. Ναι, θα ένιωθε και αυτή πόνο στη ζωή. Όμως μόνο τότε θα ήξερε να ζει, πραγματικά. Το μέλλον όμως δεν ξες ποτέ τι μπορεί να σου επιφυλάσσει. Και ίσως σταθείς και εσύ ανήμπορος στο πεπρωμένο της μοίρας που είναι γραφτό για εσένα. Μην το πολεμάς. Είναι ανώφελο. Αποδέξου το και απλά, Ζήσε το.