Een Onvergetelijke Nacht

Een onvergetelijke nacht. De pijn die met steken door mijn lichaam trekt.Ik wil opstaan, en weer lopen.
Zeggen "pap, mam, ik ben weer in orde". Maar ik kan mij niet bewegen.
Ik kan niet lopen, ik kan niet opstaan. Ik lig hier helemaal alleen.
Tranen vermengd met de regen die over mijn gezicht stromen.
Ik ben zo ongelooflijk bang. De stenen grond onder mijn rug lijkt met de seconden harder te worden, en het enige wat mij nou nog echt bezighoud is de gedachte dat ik weet dat er echt iets flink mis is met mijn rug.
Ondertussen ben ik al behoorlijk doorweekt van de regen, die zich zonder pardon bovenop mij heeft gestort. En dat terwijl de temperatuur ook al flink aan het dalen was.
Langzaam ging mijn mond open, en zachtjes smeekte ik om hulp.
Niet dat iemand mij kon horen, want het was immers al middernacht.
En zelf was ik te bang om de hele straat wakker te schreeuwen,
Dan had ik het wel geweten. Dan gingen de roddels meteen de stad door.
Nee dat moest ik niet hebben! Ik merkte dat de kou