Karanlığa Kaçış

"Yapma!" dedim cılız sesimle. "Bunu bana yapma!" Neden görmüyordu verdiği zararları?
"Elif..." dedi adlandıramadığım bir tonla. Bu tonla tüylerim diken diken oldu, nefesim boğazımda asılı kaldı. "İstiyorum seni." Gözlerim korkuyla açıldı. "Ne zaman anlayacaksın!" dedi kararmış gözleriyle. "İstiyorum!"
"Sen oyun oynuyorsun? Nasıl buna inanmamı bekliyorsun? Sen değil miydin benden etkilenmeyen, etkilenmeyecek olan!"
"Onu unut!"
Kafamı kabullenmediğimi belli edercesine salladım. "Unutmuyorum! Bana söylediğin hiçbir şeyi unutmuyorum, Emir... Her söylediğin söz aklımda." Aklımdaydı. Unutmayacaktım. Canımı yakmıştı. Bunun bedelini ödeyecekti. Bir anda bir insan değişemezdi. "Hatta var ya... Sana acıyorum..." dedim alayla karışık. "Fahişe dediğin bir kızla evlisin!"
***
Aşk hiç bu kadar karanlıkta boğulmamıştı.

Aşk hiç bu kadar nefretle harmanlanmamıştı.

Saflık hiç bu kadar karanlıkta doğmamıştı...