Kül Olmuş Bedenler.

Biz susmamalıydık, bizi susturamazlardı.
Biz kimiz? Biz ruhu cam kırıkları gibi yere dağılan kül olmuş bedenleriz. Biz susarken bile, ruhunun haykırışları kesilmeyen kırık kadınlarız. Yorgun adımları hep yanlış adamlara rastgelen baba sevgisi görmemiş küçük kızlarız.
Ama biz büyüdük. Ama biz acıyla büyüdük. Bizim hikâyemiz prens ve prensesten değil, küf kokan ölü bedenlerden ibaret. Biz kimiz? Biz acıdan korkarken, acıya aşık olanlarız. Biz karanlıktan ürkerken, karanlığa sığınan tek karanlıklarız. Ruhumuzdaki kan olukları ise arafımız... Ve artık kulaklarımıza kadar gelen saçlarımız, ruhumuzun labirenti... Kırılmış, dökülmüş, paramparça edilmişiz. Kimse bize geçeceğini söylemediğinden, kendi yaramızı kendimiz kanatanlarız. İnsanlardan ölesiye korkan, ama son insan yanını o adam veya kadın için feda eden enkazlarız. Biz okyanusunu bulmaya çalışan küçük siyah balıklarız. Küllerinden değil, acılarından doğanlarız.
Biz sudan korkarken, ateşe aşık olanlarız.