Bana Yaşamayı Öğret

İlk çalışmam, ilk göz ağrım.

Yıllar önce yazdığım hikâyem. Aklımda her zaman bunu geliştirmeye dair bir istek var ama bir yanım da bunun bu haliyle yaşamaya devam etmesini söylüyor.

"Ayaklarını yatağın kenarına sarkıtırken, yanındaki erkeği uyandırmamak için sessiz hareket ediyordu. Kalkmadan önce son bir kez daha omzunun üzerinden yanında yatan adama baktı. Kolunu başının altına dayamış, yüzüstü yatıyordu. Düzenli nefes alışlarını dinleyerek derin bir uykuda olduğuna emin olduktan sonra yataktan kalktı.
Yatağın yanındaki sandalyede duran ipek sabahlığına uzansa da son anda vazgeçip banyoya yöneldi. Su sesinin yatağındaki adamı uyandırmamasını ummaktan başka şansı yoktu. İşine başlamadan önce kısa bir duş zihninin berraklaşmasını sağlıyordu.
Su tepesinden akarken, ellerini önündeki karo fanyansa dayayıp, başını eğdi. Omuzlarına ve ense köküne gelen hafif soğuk su canlanmasına yardımcı oluyordu. Ve düşünmesine... Düşünceleri ister istemez içerideki yatakta yatan adama kaydı. Kocasına.
Aklı düşünceler ve su sesi ile dolu olduğundan kapının açıldığını ve kabine birinin girdiğini duymadı, ta ki iki güçlü kol belini sarana kadar. Kolları hissettiği için başını kaldırıp yerinden sıçradı. Bakışları arkasına döndüğünde yüzünden gülümseme ile ona bakan mavi gözlerle karşılaştı..."