28-10

"28-10" zegt de inmiddels bekende stem van de onbekende. "Wie ben jij?" vraag ik hem angstig. Geen reactie. "Wat doe ik hier?!" vraag ik nu iets paniekeriger. Geschuifel. "Laat me met rust!" gil ik door de donkere muffige kamer. Een schorre en trieste lach galmt door de kamer, de woorden die hij uitspreekt had ik liever niet willen horen "nooit". Deze woordwisseling is al 12 dagen hetzelfde, en ik ben nog geen stap verder. De laatste hoop die ik nog over had vloeit weg, ik kom hier nooit meer weg. Dat besef dringt na al die dagen nu pas tot me door. Ik zal nooit meer lief hebben en ik zal nooit mijn ouders en vrienden terug zien. Rustig loop ik naar de hoek van de kamer en laat me op de vloer glijden, tranen van verdriet sieren mijn wangen. Ik ben te lang te sterk geweest, precies zoals mijn lievelings quote zegt: "mensen huilen niet omdat ze zwak zijn, maar omdat ze te lang te sterk zijn geweest." De nadruk ligt niet langer meer voor mij op ' te sterk' maar op 'geweest' de voltooid verleden tijd.

hey, dit is mijn eerste boek! ik wil niet dat er ideeën van mij gekopieerd worden, maar reacties zijn altijd welkom. zelfs waneer er spellingsfouten of zoiets zitten, want daar kan je mij alleen maar mee helpen. ik ben trouwens heel blij, dat je deze proloog leest! xx annelogtens