O die o zo groene weides. Wat zijn ze toch adembenemend. Ik zie een groene weide, een klein grijs huisje met oranje dakpannen, en voor het huisje staat een oude vrouw met wit, grijs, zilver haar. Dan schrik ik weer terug naar de realiteit; geen groene weides bestaan er meer, maar alleen maar wegen van asfalt. Geen grijze huisjes meer, maar meer fabrieken dan een mens ooit kan tellen. En tenslotte geen oude mensen meer met wit, grijs of zilver haar. De wereld is aan het vergaan. Wij moeten hier iets aan doen!