Türkler Çin esaretinden kurtulduktan sonra; Buhara, Semerkant, Talkan, Baykent gibi şehirlere yerleşmiş, deri imal ediyor ve pamuktan kağıt üretiyorlar, bu şekilde ticaret yapıyorlardı. Türkler bu yolla iyi kazanç elde ediyorlardı.
Bunların yanı sıra, Altın Madenleri çalıştırıyorlardı.
O döneme adeta damgasını vurmuş, Zengin Şehir, yani Semerkant'ın zenginliği dillere destan olmuştu.
Bu zenginlik İslamı kana bulamış Emevilerin gözünden hiç kaçmamıştı.
Bu zenginlik Arapların gözünü alsa da Türklerden korkuyorlardı. Ve aralarındaki sınır olan, Ceyhun nehrini geçmeye cesaret edemiyorlardı.
Bunun elbet bir sebebi vardı; daha önce Halife Osman zamanında, Muhammed bin Cerir komutasındaki Araplar İslamı yayma bahanesiyle oraları talan etmek için 2700 kişilik bir ordu ile Fergane'ye kadar girdiyse de Türkler tarafından yok edilmişlerdi.
Ancak daha sonraları Muaviye tarafından, Ceyhun nehrinin altında kalan Horasan'ın tamamıyla işgal edilmesi ile o bölgede ilk Araplaştırma ve İslamlaştırma girişimleri başlamış oldu..
Ares, sert ve soğuk bir gençtir. Elzem ise dilsiz ve içe dönük bir çocuktur. Sınıfa yeni katıldığında, Ares ona mesafeli yaklaşır, ancak Elzem'in naif ve sabırlı tavırları zamanla Ares'in kalbini yumuşatır. İki zıt karakter arasındaki bu ilişki, birbirlerini anlamaya ve içsel yaralarını iyileştirmeye yönelir. Ares, Elzem'in sessizliğinde kendi duygusal boşluklarıyla yüzleşirken, Elzem de Ares'in içindeki acıyı fark eder ve bir bağ kurarlar.