Zayn was gewoon een regelmatige jongen, in het laatste jaar van school.
Als juridisch volwassen op zijn achttienjarige leeftijd, hij werd verwacht om de verantwoordelijkheid te nemen.
Maar in Zayn's verleden, hadden zijn ouders zijn lot aan hemzelf gegeven.
Hij was eens in een pleeggezin. Maar nu woont hij alleen, en laat om de twee weken een mes over zijn arm gaan.
Zayn vond het nooit nodig om gordijnen op te hangen, want niemand viel hem echt lastig. Alleen op school.
Wist hij dat hij een stalker had.
Of een 'bewonderaar' als de stalker zich zo verwees.
Maar op een nacht, wordt Zayn meegesleurd van zijn eigen huis. Bang, alleen, huilend.
Maar hij kan er niks aan doen, alleen wachten, wachten, en wachten.
------
Uh ja ik vertaal dit verhaal maar dus niet schrikken, omdat ik het zelf een mooi verhaal vindt vertaal ik het.
Credits go to : ZIALLISLIFEE
"Hè, kom je nou weer koffie halen?"
Luna komt iedere dag in een café, waar ze haar koffie haalt voordat ze naar werk gaat. Altijd komt ze rond dezelfde tijd een blonde jongen tegen. Altijd hebben ze oogcontact, en geven ze elkaar een klein lachje. Is er iets meer dat verschuilt achter de lach, die langzaam een gewoonte begint te worden?