Zamansız

Öyle zamansızdı ki gelişi... Gidip tekrar gelsin istedim.
Öyle acımasızdı ki sözleri... Sussun ve hiç konuşmasın istedlm.
Çok mu şey istemiştim ki hiç biri olmadı. Ne gitti ne sustu..
Öylece canımı yakmaya devam etti. Ateşti o hem yakan hem kavuran.. Daha ne kadar yanabilirdim ki. Zaten yanacağım kadar yanmıştım ben , daha ne kadar yanıp küllerime sığınabilirdim?
Böyleydim ben, hayatım iki şeyden ibaretti... Karanlığım ve hep benimle olan , her zaman bana beni hatırlatan küllerim..
"Neden böylesin?" dedi. Önce ne desem bilemedim. Sonra yavaşça mırıldandım.
"Nasılmışım?" bunu biraz ukala bir tavırla sormuştum çünkü onunla ciddi konuşmak gerçekten gerilmeme neden oluyordu. O da benim gibi mırıldandı ama benim aksime gayet ciddi bir ses tonuyla konuşuyordu.
"Buz gibisin Mira , soğuksun ben ateşim ama sen bir türlü ısınmıyorsun." güzel bir tanımlamaydı. Tam da beni anlatıyordu ah ne hoş! Zaten benim buna cevabım çoktan hazırdı.
"Sen Ateşsin ama benim yanabilecek bir kalbim yok!"