İÇİMDEKİ İNSANLAR

Evren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi yine susmasını öğrendi insan. Ve bu suskunluğunun içine umutlarını, çocukluğunu, aşklarını, hayallerini, kırgınlıklarını sığdırdı. Dışarıya dökemediğimiz her hüzün ve mutluluk içimize dönmemize neden oldu. Kendimizle konuşmaya başladık. Lakin içimizdeki tekil kişi de yetmez oldu. Kişiliklerimizi çoğaltıp daha çok sustuk. Böylece dünya üzerindeki her insan biraz daha delirdi. İçimizdeki İnsanlar arttıkça deliliklerimiz de arttı. Artık içimizdeki her insanın kendine has bir hikayesi vardı...