hayat bizi hep sürükledi karanlıklara önemli olan o karanlıkları aydınlık yapmaktı... nasıl olacaktı aydınlık içimizde karanlıkken... ümit etmeliydik hep geleceğe dair ümit... herkesi sevmeliydik ama kalbimiz tek bir kişi için atmalıydı seni aydınlığa çıkarabilen tek bir kişi... nefesin olmalıydı hasretin olmalıydı onsuz yapamıyo olmalıydnn mesela onun gülüşü onun lafları senle birebir olmalıydı... göz göze geldiğinizde konuşmadan anlaşmalıydınnn.... çünkü o sen din sen o. bazen hayatı akışına bırakmak gerekir... sevdim seni bir kere deyip, dediklerinde kaybolmak...hayatın içinde karanlıklara boğulmakk...boğulurken boğulmuycam demek belki..boğulurken kimseyi takmamak... hele bi de seni hayata bağlayan bir şey yoksaa...All Rights Reserved