Herkes bir şey düşünür; kimimiz mutluluğumuzu, kimimiz üzüntümüzü, kimimiz pişmanlıklarımızı, kimimiz öfkemizi... Herkes düşünür çoğumuz bir sonuca varırız kimimiz ise boğuluruz düşlerimiz içinde. Belki de çok yorulmanın etkisi ile yenik düşeriz. Ya da düşüncelerimiz arasında kaçar kendimize itiraf etmemek için hep çevremizdekileri suçlarız.
Ve bizi her daim seven insanlar; annemiz, babamız, dostlarımız... Yanlış tanıdığımız dostlarımız dışında anne ve babalarımız bizim için uğraşır. Onların gece gündüzleri günlerine doğan güneşleri biziz. Hiç düşündük mü neden zıtlaşırız? Hiç düşündük mü her şeye rağmen bizi hiç neden bırakmazlar? Çok başarılı terbiyeli hanım hanımcık ya da çok beyefendi olursak da bizim yanımızdalar. Onlara ne kadar saygısız davranıp onları üzsek de, onlara hep seni sevmiyorum. Senden nefret ediyorum. Bu cümleleri kursakta yanımızdalar peki neden? Ailesine kötü davranan biri gördüğümüzde hemen kızarız. Peki, hiç düşündük mü nasıl davranıyoruz? Onları mutlu edecek kü