Kimi çocuklar vardır bitanem,varken yokluğunu yaşamıştır bazı şeylerin. Pencereden dalmıştır gözleri uzağa. Ciğerlerinde hissetmişlerdir kaldırımın o tozlu yollarını. Ve o çocuklar öksürmüştür babasızlığı. Ve sen bitanem ben senin ellerinin şefkatine,gözlerinin şefahatine,sesinin şiirliğine sığındım. Sende varken yokluğunu yaşatma bana. Bir babanın çocuğunu sevdiği gibi sev ki babamın dolduramadığı sevgiyi sen aşkınla doldur. Demiştim bi zamanlar ama gitmeyi tercih etti Zaten kırık dökük dallarım,yine asılı kaldı kirpiklerimde bütün gözyaşlarım.