Prenses Vioelenda

Oda da tek başına .
Gene sıkıcı geçecekti kışı.
Sıcak koltuğuna oturmayı düşünürken cam dışından gene mahalle çocuklarının sesi yankılanmaya başladı.Oturup onları izlemekten başka çaresi yoktu.İzledi,izledi ev yeterince hava almış ve soğumaya başlamıştı.Pencereyi kapatmaya karar vererek koltuğundan kalktı. Tam kapatırken güçsüz ve çelimsiz parmakları arasında kalmıştı.Haddinden fazla kanıyordu.Ellerini çekerek etrafına bakındı.Gerçekten kimsesi yoktu.Acıyordu kendine.Ağlayarak mutfağa gelmişti.Parmağını bantlarken birisi ona seslendi."Bak,benziyor mu senin yaşadığın dünyaya?" Korkmuştu "Sen de kimsin?"."Gel bir de bak bizim gezegenimize"