Dönüş

Ayşem" kanadı kırık bir kuştu.
Yüreğinde binlerce yaralar oluşmuştu, ve yine elleri üşümüştü.
Bahar diye zannettiği mevsim şubat soğuğuydu.
Onu kıranlar hep hep bir ateş çemberine dönüşüp sonunda kendilerini yaktılar.
Sadece dualarının verdiği bir esenlik dururdu yüreğinde. Şeffaf ve dürüsttü.
Anlamadılar, anlayamazlardıkı, kalplerini ihanet bürümüştü.
Ayşem ateşin sıcak olduğunu geç farketti. Önce direndi biraz vazgeçmek onun lugatında yoktu, bir baba özlemi tüterdi yüreğinde, elleri sımsıcak yüreği sevgi ve merhamet dolu bir adam.
Gün geldi bu sevgiyi bir adamda buldu, artık mutluydu.
Onu adeta bir baba gibi seven sahiplenen mutluluğu için herşeyi göze alabilen bi adam vardı artık.
Mutluluk buydu..
Her ne kadar bu kendisini seven adamı tam olarak sevemesede " birgün mutlaka" diyerek baktı önüne.
Ama kendisine karşı sabırlı sevgi dolu merhametli bu adam hiç ayrılmadı yanından, ve nihayet sevdirdi kendini..
Günler geceleri coşkuyla kucaklıyordu.