Sabi nila, sa pag ibig daw, AGE DOESN'T MATTER. Kasi ang mahalaga lang naman daw, eh mahal nyo ang isa't isa.
Tinanggap ko sya sa buhay ko. I was 16 years old back then. He was 20. Di naman ganun kalaki agwat namin di ba? Pero bakit ang judgemental ng mga tao? Kesyo, masyado daw akong nene para sa kanya, kesyo ang bata bata ko pa daw, kesyo PUPPY LOVE lang daw. Bakit ba? Sila ba ang makikisama dun sa tao? Hindi naman diba? Ako. Ako yung minahal nya. Kami yung nagmamahalan.
Minahal ko sya, minahal nya ako. Ang pinagkaiba lang namin, handa akong lumaban. Siya? Iniwan nya ako. Mas makakabuti daw sa akin yun.
Lumipas ang mga panahon. Madaming pagbabago. Sabi nga nila, "The only permanent thing in the world is CHANGE."
Nagbago din kaya yung feelings nya para sa akin?
Mahal nya pa rin kaya ako?
Kasi ako, patuloy akong umaasa. Umaasa na one day,sasabihin nya sa akin ang mga salitang:
BE MY PRINCESS...
~~~ ❤ ~~~
The Pretend Girlfriend's Side Story ❤
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.