Yüzüme dokunan yumusaksı rüzgarı fazlasıyla hissediyo ve yanağımdan dökülen sıcak yağmur damlalarına merhaba diyodum. Sadece düşünmek mahveder miydi birini? Cesede dönene kadar düşünebilirdim o uçurumun kenarında. Beynim durmadan bana yapmam ve yapmamam gerekenleri söylese de kalbim pek onu dinlemiyo sanki hiç kimseyi duymamak için kulaklık takmıştı. Hayatım sürekli mavinin tonlarında gidip geliyordu. Bıraksalar ömür boyu burda yalnız kalabilirdim. Denize döktüğün acılar, sırlar onun dalgarının arasında fısıltı şeklinde yayılır. Ama kimse duymaz. Ölülere ve denize anlat derdini...