На свету су две врсте људи: богати, а сиромашни, и сиромашни, а богати. Ови први имају све што пожеле у материјалном смислу, имају готово толико да не могу ни да сањају шта им недостаје, али срце - оно им је празно, нема ниједне врлине да га оплемени; пресушило је унутра све, тама је одавно, па тако нема ни живота ни развоја неких добрих људских особина с којима би се могло градити и стварати. Но, с друге стране, људи са мало новца, мало простора за живот, имају превише места за љубав, дава, ње и праштање; они су ти који ће подлог, напуцаног богаташа натерати да застане, размисли о себи и одлучи да се мења. Мада, живот, знамо, није математика, па тако ни ово није правило ког треба да се придржавамо; није овде увек два плус два - четири, има изузетака. Али то тек временом схватимо, упознајући особе сразмерног материјачног и духовног богатства. За то су потребне године, не неке велике, али довољне да донекле разумеш живот, и сврху живота уопште.