KARANLIĞIMDAKİ SEN

...Uçurumun kenarında,sevilmeyi bekleyen adam.o benim karanlığım herşeyim...
Kızarık gözlerle bana baktı.

''benim güneşim olur musun? ''

Burnumu çektim,elimin arkasıylada gözyaşlarımı sildim

''ya benim ışığım yetmezse,ya
karanlığında boğulursan?''

Burukça gülümsedi
''Ben o karanlıkla büyüdüm.Hayatıma annemden başka güneş almadım,o beni bıraktı ama ben onun kalan küçük bi ışığıyla yetindim,senin ışığın bana mucize gibi olur,ama eğer bir gün ışığın biterse bile sende benle kaybolursun,benimle kaybolursun''

Gözlerimi kırpıştırıp Gülümsedim.eliyle yanağımı okşadı

''Benim güneşim,hayatımdaki tek ışığım olur musun?''

Kafamı onaylarcasına salladım Gülümsedi

''Kaybolucaksam senin karanlığında,sende kaybolayım.Sadece senle''

Sımsıkı sarıldı.''sen benim tek güneşimsin.aşık olduğum güneşsin'' bende onu bırakmak istemezcesine sarıldım gözlerimi yine yaşlar hücum ederken fısıldadım. ''Sende benim tek karanlığımsın,aşık olduğum karanlık''....

♥