Story cover for Lovesick Fool by BebelinaBebe
Lovesick Fool
  • WpView
    MGA BUMASA 3,634
  • WpVote
    Mga Boto 271
  • WpPart
    Mga Parte 23
  • WpHistory
    Oras 6h 41m
  • WpView
    MGA BUMASA 3,634
  • WpVote
    Mga Boto 271
  • WpPart
    Mga Parte 23
  • WpHistory
    Oras 6h 41m
Ongoing, Unang na-publish Mar 08, 2016
Un toboșar simpatic, un chitarist glumet, un bassist chipeș si un pianist visator. The Monarchy pare trupa rock perfecta dintr-un liceu de elita. Dar nimeni nu crede in perfectiune. Cand Andrew se indragosteste de Olivia, se va putea concentra la fel de bine la repetitii ? Cand Olivia se dovedeste a fi iubita lui Abel, va exista totuși vreo spreanta pentru Andrew ? Cand Andrew realizeaza ca are de ales dintre fericirea lui si fericirea tuturor celor din jur...mai ramane ceva perfect ? Durerea. Durerea e perfectă.
        
        Ritmul, ritmul, ritmul. Doar o chitară mă poate face să nu mă simt singur. Doar o chitară mă înțelege perfect. Doar o chitară îmi alină durerea. Și doar o chitară a fost mereu acolo pentru mine. 
        Sunetul, sunetul, sunetul. Doar un pian mă liniștește. Doar un pian mă face să adorm împăcat. Doar un pian îmi cântă numai ce îmi place. Și doar un pian mă face să zâmbesc cu lacrimi în ochi. 
        Bătaia, bătaia, bătaia. Doar niște tobe îmi simt nervii. Doar niște tobe mă ascultă când urlu. Doar niște tobe simt furia și durerea mea. Și doar niște tobe suferă din cauza mea. 
        "Să găsesc o fată care să fie armonia mea de instrumente, să o găsesc pe ea, a fost cel 
        mai frumos vis și cel mai urât coșmar."
All Rights Reserved
Sign up to add Lovesick Fool to your library and receive updates
o
#154harold
Mga Alituntunin ng Nilalaman
Magugustuhan mo rin ang
Virus Code ni Alba-Oliver
7 parte Kumpleto
-"Soy Alix Nagizu y he vivido en las calles desde que mi madre me echó de la casa, mi padre nos abandonó por una mujer mucho más joven, mamá no podía asimilar tal cosa así que hizo lo mismo, consiguió un hombre más joven que ella pero este no quería responsabilidades de padre así que dio a mi mamá a escoger entre yo y él, ya saben que eligió. He recorrido este lugar viendo como la tecnología y la ciencia avanzan, observo el letrero digital del edificio más grande de esta ciudad "22-Jul-2028 14:39", pero no importa cuánto avance... sigue habiendo personas sin hogar, sin comida. La calle nos ha enseñado a sobrevivir, me gustaría pensar que hay más personas como ese chico que siempre viene y da de comer a algunas de ellas, por ejemplo la señora que se sienta en aquellas escaleras, después camina unas cuadras más para llevar de comer al anciano con la bufanda amarilla siempre es una comida diferente, es muy atento en su manera de dársela, no le importa que huela mal solo quiere ayudar. No he dejado que me vea, creo que si lo hace sentirá que también debe alimentarme y no quiero ser una carga para una persona tan noble, solo me escondo detrás de esta cerca y lo observo. Cuando ya iba de regreso a casa lo seguí pues quería ver donde vivía. Frente a él había una casa promedio no tan lujosa no tan simple supuse que esa era ya que sacó las llaves, para llegar a su destino solo tenía que atravesar la calle algo muy simple, miró hacia ambos lados no venían autos cercanos y continuó caminando pero un tipo que iba tarde a la entrega de los nuevos materiales industriales piso a fondo para llegar, lo vi desde lejos sabía que él no alcanzaría a cruzar hacia la otra banqueta, corrí para alcanzarlo y empujarlo para que así no le pasara nada, quise darles esperanza a las personas que ayudaba yo no podía hacer nada por ellos pero él sí, mi vida a cambio de la suya significaría algo... nací para salvarlo."
"Dois Lados de Um Coração "🫀 ni fabymayaa
9 mga parte Ongoing
Dizem que o amor não se controla, mas até onde ele pode ir antes de se tornar destruição? Amar dois irmãos é viver em uma prisão invisível, onde cada batida é tortura, cada sorriso roubado é culpa, cada abraço desejado é pecado. E ainda assim, o coração insiste, insinua, chama... mesmo sabendo que a linha entre paixão e destruição se estreita a cada segundo. É possível dividir o amor sem se perder? É possível sentir inteiro quando se ama alguém e ao mesmo tempo deseja outro? E quando esses amores estão ligados por sangue, história e memória, como decidir quem deve ocupar seu mundo, e quem deve ser apenas lembrança de um sentimento impossível? Escolher se torna um ato de crueldade. Cada decisão é um corte profundo, cada silêncio pesa mais que mil palavras. O amor não pergunta se é certo ou errado, ele apenas exige, arrasta e consome. E amar dois irmãos é desafiar todas as regras invisíveis, é desafiar a própria moralidade do coração, é viver sabendo que nenhum caminho será livre de dor. O coração, então, se transforma em campo de batalha. Desejo contra razão, paixão contra culpa, amor contra impossibilidade. Cada beijo negado é morte lenta; cada sorriso compartilhado é condenação silenciosa. Amar assim é aprender que o impossível existe - e que os limites que julgamos firmes podem ser destruídos por uma única faísca de sentimento. E no fim, resta apenas a pergunta que ninguém ousa responder: será que o coração pode mesmo amar duas pessoas ao mesmo tempo, quando a própria vida insiste que isso não deveria existir? Ou será que o amor, na sua essência mais brutal, não conhece regras, nem limites... e apenas queima, sem pedir licença, sem se importar com quem será destruído?
Magugustuhan mo rin ang
Slide 1 of 8
Virus Code cover
În Brațele Mafiei cover
O mireasă în capul mafiei  cover
O Tempo Que Leva cover
Thunderstruck cover
Tú me perteneces (BL) cover
Moștenitorii - O poveste Mickelson cover
"Dois Lados de Um Coração "🫀 cover

Virus Code

7 parte Kumpleto

-"Soy Alix Nagizu y he vivido en las calles desde que mi madre me echó de la casa, mi padre nos abandonó por una mujer mucho más joven, mamá no podía asimilar tal cosa así que hizo lo mismo, consiguió un hombre más joven que ella pero este no quería responsabilidades de padre así que dio a mi mamá a escoger entre yo y él, ya saben que eligió. He recorrido este lugar viendo como la tecnología y la ciencia avanzan, observo el letrero digital del edificio más grande de esta ciudad "22-Jul-2028 14:39", pero no importa cuánto avance... sigue habiendo personas sin hogar, sin comida. La calle nos ha enseñado a sobrevivir, me gustaría pensar que hay más personas como ese chico que siempre viene y da de comer a algunas de ellas, por ejemplo la señora que se sienta en aquellas escaleras, después camina unas cuadras más para llevar de comer al anciano con la bufanda amarilla siempre es una comida diferente, es muy atento en su manera de dársela, no le importa que huela mal solo quiere ayudar. No he dejado que me vea, creo que si lo hace sentirá que también debe alimentarme y no quiero ser una carga para una persona tan noble, solo me escondo detrás de esta cerca y lo observo. Cuando ya iba de regreso a casa lo seguí pues quería ver donde vivía. Frente a él había una casa promedio no tan lujosa no tan simple supuse que esa era ya que sacó las llaves, para llegar a su destino solo tenía que atravesar la calle algo muy simple, miró hacia ambos lados no venían autos cercanos y continuó caminando pero un tipo que iba tarde a la entrega de los nuevos materiales industriales piso a fondo para llegar, lo vi desde lejos sabía que él no alcanzaría a cruzar hacia la otra banqueta, corrí para alcanzarlo y empujarlo para que así no le pasara nada, quise darles esperanza a las personas que ayudaba yo no podía hacer nada por ellos pero él sí, mi vida a cambio de la suya significaría algo... nací para salvarlo."