Gülüşü Yaralım

Karanlık, siyahın içinde hapsolmuş bir adamdı o. Bir sürü yaraları vardı, kanayan... Dertleri vardı, bitmeyen... Acıları vardı, batan...
Kendimle yaralarını sarıp iyileştireceğimi düşündüm hep. Her şeyin sonu mutlu biter sandım. Kendi düşüncemi gerçekleştirmek için çok uğraştım. Sonuç... yapamadım. İşte en çok da bu canımı acıtıyor benim. Onun için bir şeyler yapmak istiyorum, hatta yapıyorum ama o bunu görmüyor. Sadece rolünü oynuyor o kadar. Günü geldiğinde perde kapanacak ve maskeler çıkacak...
Bana güzel bir rüya yaşatıp sonrasında o rüyayı kabusa çevirdi. Cennetteyken, kendimi birden cehennemin dibinde bulmamın sebebi oydu. Sonrasında beni ateşin içine itip gitti. Ve ben, keşke hiç uyumasaydım diye dua eder oldum...

***
"Seni seviyorum."

"Sana inanmıyorum!"

"İnan. Çünkü seni gerçekten seviyorum."

"Öyleyse ne kadar seviyorsun?"

"Gidecek kadar..."