Het Marokkaanse meisje dat toch geen Marokkaanse was

Ze zat tegenover me in de trein. Bruine ogen, lang pikzwart krullend haar en lange wimpers. Ze keek uit het raam, naar de weilanden die voorbij zoefden. Haar ogen waren strak gericht op het raam, op de weilanden. Ik keek naar ogen, ze waren bijna zwart. Met een klein glinstertje erin. De blik, die in haar ogen lag was erg serieus. Ze leek jong, jonger dan ik in elk geval. Ze leek Marokkaans, maar ze had iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Ze droeg geen hoofddoek, ze droeg een zwarte jeans met scheuren op de knieën en een donkergroene blouse met gouden knoopjes. Daaronder droeg ze felrode Nike airmax, naast haar stond een grote koffer op wieltjes, daarover heen lag een zwart jasje van Adidas. Op haar schoot lag een boek, geschreven in een taal die ik niet snapte. Geen Marokkaanse dus of toch wel? Waar zou ze heen gaan? Zo'n jong meisje helemaal alleen? Maar ze leek zelfverzekerd alsof ze precies wist waar ze mee bezig was. Het interesseerde me, zij interesseerde me...

Een verhaal over een meisje, die op een reis gaat die haar leven zal veranderen. Zal ze haar biologische moeder vinden en haar vader?Lees het in het Marokkaanse meisje die toch geen Marokkaanse was.

(Heb dit boek in 2016 geschreven en heb besloten het weer online te zetten, ook al is het niet heel erg góed #schrijfster)

#9 avontuur 14-5-2016
#7 avontuur 22-5-2016
#5 avontuur 23-5-2016
#4 avontuur 28-5-2016
#1 avontuur 30-5-2016 Oh my god