Kara Bulutun Güneşi

Bir çocuk doğdu ve doğduğu anda öleceği kesinleşti. Ailesi ise bunu kutladı. Ölüm, yaşayarak ölümü besleriz. Hayatı boyunca mutsuz bir yaşam sürmüş Gece. Ailesi tarafından hiç sevgi görmemiş, sevgiye aç biri. Doğduğundan beri yalnız. Sevginin ne olduğunu bilmeyen, biri... Umutsuzluk boğazına kene gibi yapışmış, sanki hiç doğmayan güneş gibi. Ailesine kin besliyordu gece. Ailesi ölmeseydi bile fark etmeyecekti, yine yalnız olacaktı. Gecenin güneşi doğmuyordu. Gölge gibiydi her sokak lambasında beliren gölge. Karanlık onun eviydi. Onun istediği ömür boyu onunla kalacak onu hiç bırakmayacak arkadaş.

"Neden herseferinde beni sahiplenme duygusuna giriyosun ne bu korumacı tavırın sen benim neyimsin ki ha neyimsin." Bunu söylediğime bin pişman olmuştum gözlerinde hayal kırıklığı vardı sanki.
"Doğru ben senin neyinim ki ama şunu bilki sen benim nefesimsin hayatımsın beni koşulsuz seven tek insansın sen benim ilk aşkımsın ve son aşkımda olucaksın." Uras mı söylemişti bu cümleleri bizim öküz uras ağzım o şeklini alırken uras içten bir gülümseme yolayarak dudaklarını dudaklarıma bastırdı.