İçimdeki Ben

Gülmekle ağlamak arasında pek fark yok derler.Satılan gülüş diye bir kitap okumuştum.O kitapta kitap karakterinin gülüşünü bir adam çalıyordu.O zaman çocuk şunu demişti içinden."Madem gülemiyorum.Yüzümü kapatıp ağlamaya devam edeyim ki herkes güldüğümü sansın."Öyle de yaptı.O günden sonra gülmekle ağlamak arasında fark olmayan yolda birlikte yürüyeceğim kişiyi aradım hep.O sendin Deniz.Beni hem güldürecek hem ağlatacak insan...
Bunları düşünmüştü nikah masasında...
Daha sonra vereceği hediyedeki şiir geçti aklından.Şiirin adı İçimdeki Ben di.
O şiiri ona verecekti...Acaba beğenecek miydi sevgilisi?Derin düşünccelere daldı.
Bir anda döküldü mısralar dudaklarının arasından.
İÇİMDEKİ BEN
Kaybettiğim sen
Bir sanrının ortasından kurtaran beni
Sen
Sensin hayatımın rengi
Sensin,hayallerim
Umudum,göz bebeğim
Paha biçilmez değerin benim için
Akan göz yaşlarım bile
Artık senin için dökülüyor
Gülüşüm bile artık
Sana bağlanıyor
Biliyorum umut az
Hatta yok sayılır.
Biliyorum sen değiştin
Senin için yapmam gereken
Belki içtenliğim
Belki de içimdeki ben
Benden istediğin...