Philaphobia

Dati, hindi naman ganito kalala.

Ako kasi yung madalas na laging tumatawa. Kilala ako sa pagiging palangiti na tao. Kahit sobrang babaw nung mga sinasabi ng mga kaibigan ko, lagi pa rin akong tumatawa. Alam ko kasi kapag ganoon, napapawi yung lungkot pero bakit ganito ngayon?

Hanggang tawa lang pala ako.

Akala ko, kaya kong tiisin lahat ng sakit pero nagkamali ako. Lagi kasing sambit nang bibig ko, "Okay lang yun" o kaya paminsan, "Wala yun" sabay may halong tawa. Yung mukhang lagi kong pinapakita para lang hindi nila makita ang totoong ako.

Hirap pala magtago.

Magtago sa katotohanan na hindi maayos ang lahat. Pinapawi ang bawat luha sa likod ng mga kaibigan ko. Hindi ko lang pala sila niloloko. Ako rin, niloloko ko lang pala ang sarili ko.

Matagal ko nang niloloko ang sarili ko.