Yıllar önce büyükannemin bahçesinde uzandığım bir gün,amcam Ufuk ne yaptığımı sormuştu.Ona gökyüzünü seyrettiğimi söyledi.O da ''yanılıyorsun Almira,gökyüzü her yerde hatta ayaklarının dibinde''demişti
Baktığım her yer gökyüzüydü doğru...Acıyı da üzüntüyü de sevmiştim nedense ve her ikiside gökyüzündeydi...Ben nasıl bakarsam o da öyle görünüyordu gözüme.
Peki ya üzüntü!
Üzüntü;sandalyelerin bizi desteklemeyi,aynaların bizi yansıtmayı,duvarların bizi korumayı unuttuğu bir evdi.
Üzüntü;biri kapıyı her tıklattığında yada zili her çaldığında kaybolan,en ufak rüzgarda uçan ,herkes uyurken kendini yerin dibine gömen bir evdi.
Üzüntü gökyüzüydü;gökyüzü baktığın yer;baktığın HER YER GÖKYÜZÜ...